się jej przeciwnikiem, żeby poznać sprawę z drugiej perspektywy. Czasami sięga on po niekonwencjonalne metody zdobywania informacji. Nawiązuje w tym celu współpracę z detektywami, którzy na jego zlecenie śledzą niektóre osoby i zdobywają o nich jak najwięcej różnych informacji. Na samym prawniku spoczywa rola obrońcy, który stara się przekonać sąd o niewinności swojego klienta lub przestawić wszelkie okoliczności łagodzące dla dokonanego przez niego czynu. Natomiast oskarżyciel stara się o to, żeby sędzia wymierzył osobie oskarżonej jak najwyższy wymiar kary.
Wikipedia o historii radcy prawnego
W historii zawodu radcowskiego wyróżnia się trzy etapy. Pierwszy rozpoczął się 13 grudnia 1961 r., kiedy Rada Ministrów wydała uchwałę w sprawie obsługi prawnej przedsiębiorstw państwowych, zjednoczeń oraz banków państwowych nakazującą tym podmiotom korzystanie z usług prawnych wyłącznie radców prawnych zatrudnianych przez te jednostki. Po uchwaleniu 19 grudnia 1963 r. nowej restryktywnej ustawy o ustroju adwokatury m.in. pozbawiającej adwokatów prawa świadczenia usług wobec państwowych jednostek gospodarczych, domeną radców prawnych stało się świadczenie usług wobec tych jednostek. W systemie nakazowo-rozdzielczym radca prawny stawał się reprezentantem państwa socjalistycznego i jego prawa wobec dyrekcji jednostki, w której był zatrudniony, nadzorując w niej w interesie społecznym stosowanie prawa.
Drugi etap zaczął się 6 lipca 1982 r., kiedy to Sejm PRL uchwalił ustawę o radcach prawnych określając zasady wykonywania obsługi prawnej przez radców prawnych, jej organizację oraz legitymizując działania samorządu radców prawnych. W dalszym ciągu jednak wykonywanie zawodu radcy prawnego polegało głównie na obsłudze prawnej państwowych i spółdzielczych jednostek organizacyjnych, choć z obsługi prawnej radcy prawnego mogły także korzystać organizacje społeczne oraz spółki z udziałem kapitału państwowego, spółdzielczego lub organizacji społecznych. Samorząd radcowski pozbawiony był nadal dwóch ważnych uprawnień: prowadzenia przygotowania do wykonywania zawodu (bowiem aplikację organizowały i prowadziły okręgowe komisje arbitrażowe) oraz podejmowania decyzji w sprawie wpisu na listę radców prawnych (wpisu dokonywał prezes okręgowej komisji arbitrażowej).
Za początek trzeciego etapu uważa się uchwalenie ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej, która w art. 24 wymieniała udzielanie pomocy prawnej jako jeden z rodzajów działalności gospodarczej (w rozumieniu tej ustawy), świadczonej na rzecz podmiotów gospodarczych. Uwolnienie się od nadzoru Państwowego Arbitrażu Gospodarczego nastąpiło ustawą z 24 maja 1989 r. o rozpoznawaniu przez sądy spraw gospodarczych, która przyznała samorządowi radców prawnych kompetencje do prowadzenia aplikacji oraz dokonywania wpisów i prowadzenia list radców prawnych. Zasadnicze ramy wykonywania zawodu radcy prawnego wyznaczyła natomiast tzw. wielka nowelizacja ustawy o radcach prawnych, dokonana ustawą z 22 maja 1997 r., poprzedzona uchwaloną 2 kwietnia 1997 r. Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, której art. 17 ust. 1 ustanowił gwarancje dla samorządów zawodowych reprezentujących zawody zaufania publicznego.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Radca_prawny
Pomoc prawnika przy założeniu firmy
Dobry prawnik może skutecznie pomóc swojemu klientowi w trakcie zakładania przez niego firmy, ponieważ dobrze zna się na różnych przepisach prawnych związanych z otrzymaniem kolejnych zgód na prowadzenie działalności gospodarczej. Zaufany prawnik sprawdzi się także w sytuacji, kiedy kierownik firmy z powodu niesumienności swojego pracownika lub własnej nieznajomości jakiegoś przepisu nie zapłaci na czas przewidzianego prawem podatku. Wówczas prawnik pomoże mu napisać odpowiednie podanie do naczelnika Urzędu Skarbowego, a dzięki temu będzie mógł uniknąć płacenia jakiejś wysokiej kary. Zdarzają się także sytuacje, że kierownik zaczyna mieć problemy z nieuczciwymi pracownikami, wówczas prawnik będzie wiedział, w jaki sposób można skutecznie nakłonić ich do wykonywania swoich zadań.